Op 1 juli 1863 ging voor het eerst de zon op boven een vrij Curaçaose volk. Vanaf die dag stond er geen meester meer boven hen die hen kon kopen of verkopen. Er was geen meester meer boven hen die hen kon mishandelen of kon laten afranselen. Er bestond geen wet meer die hen verbood om te trouwen. Kortom er bestond geen slavernij meer op het eiland.

De keerzijde was dat ze door het verkrijgen van de vrijheid niet meer zeker van hun bestaan waren. Ze waren dan wel bevrijd van slavernij, maar de vrijheid bracht ook nieuwe verplichtingen met zich mee. Ze moesten zelf leren zorgen voor inkomen zodat er eten, kleding, een huis en kosten voor als je ziek werd kon worden betaald. Sommigen hadden zich van de vrijheid een te mooi idee gevormd.

Honderdvijftig jaar later vragen de auteurs zich af of de bevolking van de eilanden daadwerkelijk de verplichtingen van een vrij volk op zich hebben genomen en op gerichte wijze gewerkt hebben aan de ontwikkeling van de eilanden en de burgers in het bijzonder. Hebben zij vroeger bestaande beperkingen van zich af kunnen schudden? Hebben zij kansen aangegrepen? Of hebben zij zich inderdaad een te mooi idee gevormd van de vrijheid? Zijn zij blijven steken in droomwerelden? Hebben latere emancipatoire momenten zoals het kiesrecht voor vrouwen, de verkrijging van het Statuut op 15 december 1954, de protesten van 30 mei 1969 en het ontstaan van Land Curaçao op 10 October 2010 de vóór 1 juli 1863 bestaande droomwerelden van de bevolking kunnen afbouwen, afbreken en ombouwen? Hoe was de weg van de werkelijkheid? De respondenten vertellen hun visie!